αντί ευχών, ένα κείμενο αισιόδοξο...

αποσπάσματα από κείμενο του Άκη Δήμου στην "Παράλλαξη" του Δεκεμβρίου

Τι βλέπεις γύρω σου, μάτια μου; Μάτια βουρκωμένα. Σε καιρούς οριακούς, καλή ώρα σαν κι αυτούς που περνάμε, η τέχνη είναι η πρώτη που την πληρώνει. Αλλά είναι μάγκας: είναι και η πρώτη που αντιστέκεται, αν έχουνε μυαλό στο κεφάλι τους εκείνοι που τους κάνει τη χάρη ν’ ασχοληθούν μαζί της. Άρα μπορείς να ελπίζεις. Σε τι; Σε όσους επιμένουν. Είναι πολλοί; Είναι λίγοι; Δεν θα σου πω εγώ. Εγώ θα σου πω κάτι άλλο: πως όταν τα πράγματα γίνονται πολύ στριμόκωλα, έχεις την ιδανική ευκαιρία να κάνεις το παρακάτω βήμα σιγά σιγά και υποψιασμένος. Να υπογράψεις μια λευκή επιταγή στην ανάγκη σου. Να χαμογελάσεις αληθινά ( αφού είδαμε που μας έβγαλαν και τα χάχανα τόσα χρόνια). Να συντηρήσεις το μέγιστο απ’ το ελάχιστο κι απ’ το υστέρημά σου να επενδύσεις στο περίσσευμα του Χρόνου…
…η Τέχνη στους δύσκολους καιρούς έχει μόνο μια υποχρέωση: να ξαναθυμηθεί τη φτώχεια της καταγωγής της. Να βγει απ’ το πουθενά, αν πουθενά επιμένεις να λες το πάθος. Ερωτευμένη με την αλήθεια και στην αλήθεια της πάνω δεμένη. Και όσοι πιστοί…Πόσοι; Σίγουρα όχι πολλοί.
Το στοίχημα μένει ανοιχτό χρόνια τώρα, άσχετα αν οι περισσότεροι το αγνοούν: να είσαι καλλιτέχνης είναι ένας τρόπος ν' αφοσιώνεσαι στο τίποτα. Περιμένοντας αυτό το "τίποτα" ν' ανοίξει τη χούφτα του και να σου κάνει δώρο το ελάχιστο "κάτι" που, ενώ δεν είναι χρυσός, λάμπει καλύτερα. Να το θυμάσαι αυτό - μου το υπόσχεσαι;